Mało kto w naszym kraju zauważył, że minął już czwarty miesiąc interwencji niektórych państw NATO w Libii. Nie dziwi to, bo od wojenki w jakimś dalekim kraju ważniejsze są przecież takie wydarzenia, jak mohery naruszające dziennikarkę Polsatu, czy Ziobro przyprawiający zionącego miłością premiera o ból głowy. Niemniej czasem warto wyjść poza własne podwórko.
Oto, jak wspomniałem, czwarty miesiąc minął, a sytuacja niespecjalnie się zmieniła. Tu i ówdzie przebąkuje się nawet o fiasku operacji. Rebelianci trzymają się mocno, ale nie na tyle, żeby obalić Kadafiego. Nawet fakt, że NATO atakuje cele rządowe, a nawet dostarcza cichcem broni rewolcie, nie zmienił obrazu sytuacji. Czemu Kadafi wciąż trwa? Wydaje się oczywiste, że przekazywany przez demokratyczne i postępowe media obraz dyktatury Kadafiego jest fałszywy. Gdyby Kadafi gnębił swój naród tak jak Ben Ali, czy doprowadzał go do skrajnej frustracji jak Mubarak, to lud już dawno wziąłby się i obalił dyktatora. Jednak lud złośliwie nie bierze się i nie obala, mimo niedwuznacznych sugestii demokratycznego i postępowego świata. Przyczyna może być tylko jedna - Kadafi nie jest takim dyktatorem, jak się go nam przedstawiało w chwili interwencji. To wariat, niewątpliwie, sporo mający na sumieniu, ale nie zwyrodniały zbrodniarz w rodzaju Saddama.
Na forum S24 toczyła się swego czasu ożywiona dyskusja, czy interwencja sił NATO w Libii jest słuszna. Postępowi blogerzy argumentowali, że pomoc zewnętrzna uchroni miasta wschodniej Libii przez masakrą. Gazety rozpisywały się o wrednych służbach specjalnych oraz bezwzględnych murzyńskich najemnikach. Jedno i drugie z perspektywy czterech miesięcy trzeba potraktować jako bajki. Bilans rzeczywistych, a nie potencjalnych ofiar śmiertelnych spowodowanych przez sztuczne podtrzymywanie rebelii przy życiu nie usprawiedliwia interwencji. A cała sprawa coraz wyraźniej ukazuje się jako rozgrywka o ropę, prawdopodobnie stymulowana przez Francję.
